Dit is de persoonlijke website van Nannie van Berkum. Op de site staan boeken die ik gelezen heb, met daarbij mijn review. Veel plezier!

169 Autobiografieën × , gesorteerd op gelezen datum

Schoonheid macht liefde

Sharon Gesthuizen • Autobiografieën • gelezen op 26 oktober 2017

★★★★★
In het leven en de politiek (daarin schoonheid, macht en liefde) luidt de ondertitel. Sharon geeft een eerlijk beeld van zichzelf en van haar rol, heel persoonlijk, in de thuissituatie, in haar ambities, in de politiek. De SP komt er niet heel erg positief uit, althans de 'spelletjes' die er gespeeld worden lijken op die in de andere partijen spelen, dat had ik niet verwacht. Je zou denken dat er bij de SP goede regels zijn gesteld, maar eigenlijk is er sprake van een monocultuur en een leider die 'de partij is'. Haar pogingen dat te doorbreken zijn moedig, haar rol in het persoonlijke leven is lastig. Enig kind van eenvoudige ouders, moeder van een enig kind, haar relatie, de dood van haar moeder, haar liefde voor creativiteit, de politieke ambities, haar wil om mensen aan de onderkant van de samenleving te helpen, alles beschrijft ze in dit prettig leesbare boek. 

Kinderen van het ruige land

Auke Hulst • Autobiografieën • gelezen op 28 juli 2017

★★★★★
Dit boek lag al een hele tijd te wachten. Ten onrechte eigenlijk, want het is de moeite waard. Het verhaal berust op autobiografische gegevens en al is er maar een klein gedeelte van waar, dan nog vraag je je af hoe je als kind kunt overleven in zo'n gebied, met zo'n gezinssituatie. De vader is overleden, de moeder trekt zich ogenschijnlijk niet veel van haar kinderen aan en volgt haar eigen weg, achtervolgd door financieel ongemak, onbetaalde rekeningen, haar nalopende mannen en af en toe volkomen onschuldig omkijkend naar haar kinderen. Kurt is de etende oudste, dan volgt de lezende en schrijvende Kai, de hoofdpersoon, dan volgt Shirley Jane (de naam!), een zusje dat haar best doet alles te regelen en het nakomertje is Deedee, de onschuld zelve. Ze wonen in een gehucht dat het Ruige Land heet. 'Het Ruige Land omvatte honderden hectares landbouwgrond, maar hoe dichter je bij hun huis kwam, hoe meer er braak lag. Er waren veentjes en plassen, het gras was hoog, er groeiden distels en brandnetels, in de zomer bloeiden wilde bloemen. Het huis zelf stond in een bos dat bandeloos woekerde. Er lag een netwerk van sloten omheen: een gordel die de grens markeerde tussen de wildernis en het aangeharkte Daarbuiten.' Kai is degene die probeert op een of andere manier enige orde te scheppen, waarbij eens te meer blijkt dat de moeder - hoe boos je soms op haar kunt zijn - toch ook een andere kant heeft. Mooi boek!

Expeditie Edith

Edith Bosch • Autobiografieën • gelezen op 3 september 2016

★★★★★
Het lezen wil in deze periode niet zo erg goed lukken, maar ach, je leest toch iets en dit keer was het 'Het inspirerende verhaal van een van de succesvolste Nederlandse sporters', zoals op de achterflap staat. Helaas vond ik het niet zo erg inspirerend ... Edith Bosch (met een co-schrijver, Jasper Boks) beschrijft haar leven en met name de periode waarin ze succes had en juist geen succes had. Ze is wel eerlijk, moet ik zeggen, maar of ze nu echt aardig is, dat is de vraag. Eigenlijk pas als ze Expeditie Robinson in 2013 wint (ik heb dat programma nog nooit gezien maar dat terzijde), wordt ze wat beroemder. Momenteel werkt ze als performance coach, maar ik zou me niet graag door haar laten coachen eigenlijk. 

Afscheid van Simon

Mieke Vestdijk - van der Hoeven • Autobiografieën • gelezen op 19 juni 2016

★★★★★
Dit boek van 'de weduwe Vestdijk' kreeg ik onlangs toegespeeld, omdat ik een fan was (ben toch ook wel) van Simon Vestdijk. Al zijn romans waren destijds zeer de moeite waard, maar dit afscheidsboek vind ik wat minder. Niet zozeer vanwege de schrijfstijl, niets op aan te merken (al kon het iets 'literairder' zeg maar), als wel door de gelijkhebberigheid van de schrijfster. Alles in het teken van de grote schrijver, dat wel, maar vooral toch afgeleid op de weduwe zelf. Niettemin een aardig document om te hebben natuurlijk. 

Kind van de verzorgingsstaat

Rob van Essen • Autobiografieën • gelezen op 15 april 2016

★★★★★
Deze herinneringen, gemengd met gedachten over de 'heilstaat' waarin men in de jaren zeventig en tachtig groot werd (de ondertitel luidt niet voor niets 'Opgroeien in een tijdloos paradijs') klinken mij hoe dan ook iets te gemakkelijk in de oren. Dat klopt natuurlijk niet, want ik kan me goed voorstellen hoe het voelde om in die jaren op te groeien: 'Voor mensen van mijn generatie, die volwassen werd in de jaren tachtig, was de verzorgingsstaat een tijdloze grabbelton waar je uit kon halen wat je nodig had. Het uitkeringssysteem vormde een bron van inkomsten die niet ter discussie stond, hoe links of anarchistisch je ook was, hoezeer je het systeem ook vervloekte. (...) Zo vormde de verzorgingsstaat het volmaakte, al te volmaakte stelsel voor adolescenten met levensangst, de would-be-kunstenaars die konden dromen van toekomstige roem zonder de daden te hoeven ondernemen die noodzakelijkerwijs aan die eventuele roem vooraf zouden moeten gaan.' (p. 218-219). Toch bekroop mij het gevoel dat er ook andere waarden waren ('werken voor je geld' bijvoorbeeld), maar misschien zijn die wat te oud voor deze fase. Hoewel ze inmiddels weer zijn aangescherpt. Hoe het ook zij, Rob van Essen kan op een eenvoudige, stijlvolle en geloofwaardige manier beschrijven hoe het voelde in die tijd op te groeien. Gelukkig had hij op tijd succes, dat dan weer wel. 

De twee rivieren

Inez van Dullemen • Autobiografieën • gelezen op 2 november 2015

★★★★★
Een mooi laatste bericht van Inez van Dullemen, zo lijkt het als je op je (bijna) negentigste dit nog kunt publiceren. Prachtige herinneringen en sfeerbeelden van ouderdom en ervaringen. Alleen al het lezen van haar zinnen is een genot! Je ziet dat het schrijven onderdeel is van haar bestaan, ze zou niet zonder kunnen, maar ze geeft ook in haar herinneringen een mooi beeld. Zowel van zichzelf als van mensen als bijvoorbeeld Lodewijk de Boer, Victor van Vriesland en ook van de vrouw voor wie ik grote bewondering koester, Frida Kahlo. Daarnaast geeft ze hele mooie beschrijvingen, zeer subtiel, van wat ze om zich heen ziet, dichtbij, vogels vooral. Naarmate je ouder wordt, wordt je wereld kleiner, dat beangstigt haar maar maakt haar ook vrijer. Een citaat: 'Besef ik dat mijn leven nu bijna ten einde is? Dat gevoel is heftiger op deze plaats dan elders. Waar het water heen stroomt kan mij weinig schelen. Waar het vandaan komt evenmin, wat me ontroert is het voorbijstromen.' 

Zolang er nog tranen zijn

Hannelore Grünberg-Klein • Autobiografieën • gelezen op 25 mei 2015

★★★★★
Het is een indrukwekkend verhaal, dat de moeder van Arnon Grunberg (Berlijn 1927 - Amsterdam 2015) vertelt. Ze werd geboren in Duitsland, waar ze in Berlijn haar jeugd doorbracht. Haar ouders probeerden met haar naar Cuba te vluchten, per boot, voor de Tweede Wereldoorlog. Helaas kwamen ze daar nooit aan. Het schip bleef tijden liggen en uiteindelijk voeren ze noodgedwongen terug naar Europa. Ze kwam terecht in Nederland, verbleef in Westerbork en werd van daaruit met haar ouders overgebracht naar verschillende concentratiekampen. Zij overleefde deze, met moeite uiteraard, haar ouders niet. Het is een verhaal dat heel sober en zonder enige versiering wordt opgetekend. Zo lees je het ook. Ze schreef het vooral voor zichzelf 'om er vanaf te zijn'. Toch blijft het verhaal in je gedachten hangen, hoe 'droog' het ook is opgeschreven. 

Vader en dochter

Hendrickje Spoor • Autobiografieën • gelezen op 28 februari 2015

★★★★★
Op zichzelf is dit verhaal wel mooi, althans mooi, waarheidsgetrouw misschien? Het moest eigenlijk gaan over de vader van Hendrickje Spoor, André Spoor, oud-hoofdredacteur van de NRC o.a., maar eigenlijk gaat het meer over haar zelf en over hoe ze haar relatie met haar vader zag. Dat daarbij allerlei zaken aan de orde komen waarbij ik me niet zo veel kan voorstellen, is natuurlijk niet van belang. Toch heeft dat voor mij invloed op mijn mening over het boek. Ik vind bovendien dat haar pen niet zo schitterend is als op de achterflap staat beschreven. Wel heb ik een beetje te doen met deze dochter, die door een vader die van vriendin naar vriendin wandelt en een moeder die aan alcoholisme lijdt toch een eigen bestaan opbouwt, maar dan wel een bestaan dat mij niet echt aanspreekt. Aan de andere kant zijn de gesprekken die ze heeft met haar vader en de mensen die hij als relaties ook voor haar benaderbaar maakt, wel weer de moeite waard. Toch, nee, het is niet het ultieme vader-dochterboek. De ondertitel is 'Het verhaal van een opvoeding', maar eigenlijk was die opvoeding er dus niet. Niet als een opvoeding van ouders die hun dochter leren leven, misschien wel als een vader die zijn dochter zijn genen meegeeft, in alle opzichten. 

Ik ben ik niet

J.J. Voskuil • Autobiografieën • gelezen op 5 maart 2014

★★★★★
Voskuil schreef in de jaren vijftig boekbesprekingen en essays in Propria Cures, Literair Paspoort en de NRC en hiervan staan er een aantal in dit boek, dat zijn echtgenote Loesje Voskuil heeft laten uitgeven. Deze bespiegelingen zijn niet altijd allemaal even prettig te lezen, maar wel erudiet natuurlijk. De artikelen worden voorafgegaan door uitvoerige gesprekken met Loesje Voskuil, geschreven door Detlev van Heest (tegenwoordig parkeercontroleur in Hilversum en schrijver en vriend van het echtpaar Voskuil). Die weergave is wel aardig, al word je er niet echt wijzer van. Van Heest heeft zijn best gedaan Voskuils stijl te imiteren, maar dat lukt uiteindelijk natuurlijk niet. Het geeft wel weer een bevestiging van het beeld dat we al hadden van Loesje en Han Voskuil. Aardig om te lezen en aardig voor bij de verzameling Voskuil in de boekenkast, maar om nu te zeggen, die moet je per se kopen, nou nee. 

Fijne Familie

Hugo Hoes • Autobiografieën • gelezen op 13 september 2012

★★★★★
Tja, soms heb je pech. Althans, je kunt je vergissen. Ik dacht een aardig familieverhaal te lezen, maar het blijkt meer een grappig bedoeld verhaaltjesboek over een groot gezin. Daar kun je veel meer mee doen, lijkt mij, nu blijft het steken in wat humoristisch bedoelde schetsjes. Nee, niet iets wat je onthoudt, in tegendeel.

Vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 17 Volgende