6
Les Lecons de ma Vie
(Autobiografie)
Geschreven door Celestine Oliphant - Schoch, gelezen op 17-8-2005 |
Eigenlijk hetzelfde als 'Het beste voor het hoogste, maar dan uit 1915, dus minder. Verrassend is dat Louise Stratenus hier niet wordt genoemd, ondanks de overeenkomsten met de Memoires uit 1933. Met dank aan Johan Ringeling. |
6
Lektionen in der Schule des Lebens gelernt
(Autobiografie)
Geschreven door Celestine Oliphant - Schoch, gelezen op 17-8-2005 |
Eigenlijk hetzelfde als 'Het beste voor het hoogste, maar dan uit 1913, dus minder. Verrassend is dat Louise Stratenus hier niet wordt genoemd, ondanks de overeenkomsten met de Memoires uit 1933. Met dank aan Johan Ringeling. |
7
|
Tja, niet nieuw, dit vaderdagboekje, maar wel weer de moeite waard. Matsier kan echt schrijven, ook over eenvoudige, voor iedereen herkenbare kwesties als het opgroeien van je twee dochters van 0 tot 6 jaar. De stijl doet het hem, niet zozeer de inhoud. |
7
|
Op zoek naar Jacob Cats. De schrijfster probeert te achterhalen of het klopt dat zij afstamt van Jacob Cats. In haar familie is dat altijd als vaststaand aangenomen. Op onderhoudende wijze beschrijft ze de zoektocht, die ze overigens nauwelijks zelf onderneemt, maar die archivarissen uit Zeeland voor haar uitvoeren. Boeiend is het zeker en het totaaloverzicht aan het eind ook. Leuk! |
7
|
Beschrijving van een dramatische periode, waarin zoontje Tom aan leukemie lijdt en zich jaren door ziekte en therapieën worstelt. Mooie stijl, redelijk onderkoeld en het loopt nog redelijk af ook. |
8
|
Herinneringen aan de vader van Remco Campert, Jan Campert, ten opzichte van wie hij aanvankelijk ambivalente, sterker nog, negatieve gevoelens had. Door het opschrijven van deze herinneringen is dat veranderd. Een mooi documentje. Herlezen, in verband met de berichten over Jan Campert. Gecombineerd met zijn column in de Volkskrant van 21 februari 2005 toont dit weer eens zijn taalgevoeligheid aan. |
7
|
Een mooi relaas van zijn onderduikperiode, als kind, in de tweede wereldoorlog. Op achttien adressen. De stijl is niet alles, het verhaal des te meer. En eerlijk ook, zeker in het beschrijven van zijn gevoelens ná de oorlog. |
8
|
Mooie autobiografische roman, met veel herkenningsmomenten rond de 60-er jaren. De richtingenstrijd in het hervormde en gereformeerde gebied is mooi in beeld gebracht. Het einde is wat minder, wat geforceerd, maar het boek leest prima. |
6
|
Eigenzinnige observaties van een weduwe. Broekmans is de weduwe van Wim Wennekes. Ze beschrijft op tamelijke nuchtere wijze haar ervaringen na zijn dood, haar pogingen het leven weer op te pakken. Relativerend, journalistiek en niet onaardig. |
7
|
Pam beschrijft zijn ervaringen tijdens en ten gevolge van een hersenbloeding die hem twee jaar geleden trof. Het stuk over karakterveranderingen maakte de meeste indruk. De ondertitel: 'Autobiografie van de angst' is goed gekozen. De stijl is afstandelijk en nuchter, wat eigenlijk goed past bij het beschrijven van zo'n ingrijpend voorval. Met dank aan Rita en Frans. |