Zoek een boek
Gefilterd op genre 'index.php'.
Resultaat 41 tot 50 van in totaal 146 gevonden boeken.
|
6
|
Op zichzelf is dit verhaal wel mooi, althans mooi, waarheidsgetrouw misschien? Het moest eigenlijk gaan over de vader van Hendrickje Spoor, André Spoor, oud-hoofdredacteur van de NRC o.a., maar eigenlijk gaat het meer over haar zelf en over hoe ze haar relatie met haar vader zag. Dat daarbij allerlei zaken aan de orde komen waarbij ik me niet zo veel kan voorstellen, is natuurlijk niet van belang. Toch heeft dat voor mij invloed op mijn mening over het boek. Ik vind bovendien dat haar pen niet zo schitterend is als op de achterflap staat beschreven. Wel heb ik een beetje te doen met deze dochter, die door een vader die van vriendin naar vriendin wandelt en een moeder die aan alcoholisme lijdt toch een eigen bestaan opbouwt, maar dan wel een bestaan dat mij niet echt aanspreekt. Aan de andere kant zijn de gesprekken die ze heeft met haar vader en de mensen die hij als relaties ook voor haar benaderbaar maakt, wel weer de moeite waard. Toch, nee, het is niet het ultieme vader-dochterboek. De ondertitel is 'Het verhaal van een opvoeding', maar eigenlijk was die opvoeding er dus niet. Niet als een opvoeding van ouders die hun dochter leren leven, misschien wel als een vader die zijn dochter zijn genen meegeeft, in alle opzichten. |
|
6
|
| Tja, soms heb je pech. Althans, je kunt je vergissen. Ik dacht een aardig familieverhaal te lezen, maar het blijkt meer een grappig bedoeld verhaaltjesboek over een groot gezin. Daar kun je veel meer mee doen, lijkt mij, nu blijft het steken in wat humoristisch bedoelde schetsjes. Nee, niet iets wat je onthoudt, in tegendeel. |
|
6
Logboek van een onbarmhartig jaar
(Autobiografie)
Geschreven door Connie Palmen, gelezen op 12-11-2011 |
| Beschrijving van het laatste jaar van haar samenleven met Hans van Mierlo. Hoewel het ongetwijfeld eerlijk bedoeld is, soms rauw en pijnlijk is, het een manier voor Palmen is om voor zichzelf de dingen weer op een rij te krijgen, ik voelde het toch als een merkwaardige manier van rouwverwerking. I.M. was - leek althans - oprechter, hier blijf ik toch een beetje in verwarring achter. Hoe treurig ook hoor, daar niet van. |
|
6
|
| 'Een jonge vrouw, een oud kookboek en een zolderkeuken in hartje New York', zo luidt de ondertitel van dit amusante boek. De Kunst van het Koken is een beroemd boek van Julia Child over de Franse keuken. Een schatkamer vol recepten, methoden, informatie over alles wat met (Frans) koken te maken heeft. Julie, een eind twintiger, woont samen met haar man Eric in New York en tobt over het leven, het werk, het wonen en de toekomst. Door een 'project' te starten redt ze zichzelf. Ze gaat een jaar lang alle recepten uit De Kunst van het Koken bereiden. Alles wat verkeerd gaat, wat goed gaat, wat de gevolgen zijn, hoe ze erop reageert, beschrijft ze in dit vermakelijke werkje, waar ook een film van is gemaakt, zo blijkt. In het kader van een te schrijven artikel over koken is dit een absolute aanrader, voor mij, maar met de film erbij waarschijnlijk voor wel meer mensen. |
|
8
Dienstreizen van een thuisblijver
(Autobiografie)
Geschreven door Maarten 't Hart, gelezen op 16-4-2011 |
| Een soort vervolg op Het roer kan nog zesmaal om, dus aardige autobiografische stukken, soms hilarisch en altijd de moeite waard. De stukken over zijn schrijversreizen zijn erg aardig, een van de mooiste stukken is het stuk over zijn beenbreuk en zijn verblijf in het ziekenhuis, maar ook het stuk over Lucia B. is zeer de moeite waard. |
|
7
|
| Een mooi boekje met herinneringen van de schrijver. Het dateert al uit 2009 en werd pas in 2010 - toen de schrijver plotseling grote bekendheid kreeg - gepubliceerd. Het geeft op subtiele wijze weer hoe zijn leven eruit zag, wat hij deed en ervoer in de periode voor de tweede wereldoorlog en hoe hij omging met de omstandigheden, ook nadat hij naar Nederland was gevlucht. Erg mooi. |
|
8
|
| In dit boekje zie je een overtuigende poging om te beginnen aan heel bijzondere persoonlijke memoires, waardoor het extra spijtig is dat ze nooit afgemaakt kunnen worden. Een jaar na de dood van Hans van Mierlo is dit werk gepresenteerd en het belooft veel moois, maar die belofte zal nooit uitkomen. Zelfs de inleiding van Connie Palmen is de moeite waard. |
|
8
Het komt wel goed, juf!
(Autobiografie)
Geschreven door Nella Blokker en Clemens Kok, gelezen op 28-2-2011 |
| Ondertitel 'Mijn eerste jaar op een Amsterdams mbo'. Nella Blokker (53 jaar) wordt ontslagen bij Educatie, omdat wetswijzigingen leiden tot minder NT2 belangstellenden. Na een korte aarzeling solliciteert ze bij het mbo in Amsterdam. Ze wordt aangenomen bij de afdeling Maatschappelijke Dienstverlening en beschrijft in dit boek haar ervaringen als docent. In een prettige stijl (de tekst is geschreven of bewerkt door haar partner Clemens Kok, die reisauteur en freelance redacteur is) lees je haar relaas, de moeilijkheden die ze tegenkomt als beginnend docent met een moeilijke doelgroep, maar vooral haar plezier in het lesgeven. De leerlingen en hun problemen laten haar overigens niet los. De herkenbaarheid is groot, als je zelf lesgeeft of lesgaf op een ROC. Maar vooral het doorzettingsvermogen van deze Nella en haar empathie met de leerlingen, echt goed om te lezen. Met dank aan Piet! |
|
8
|
| Een familiekroniek, zo luidt de ondertitel. Julia Blackburn is de dochter van dichter Thomas Blackburn en kunstenares Rosalie de Meric. Haar vader is verslaafd aan pillen en alcohol, haar moeder aan de liefde, die ze maar niet kan vinden. Na de scheiding volgen vele onderhuurders die potentiële minnaars voor Rosalie zijn en van wie er een - de belangrijkste volgens Rosalie - juist valt voor Julia. Met alle gevolgen vandien uiteraard. Maar ook het leven van beide ouders levert een boeiend verhaal op, met vele herkenbare tijdsbeelden. Julia werd geboren in 1948 en haar ouders bleven hun hele leven lang bezig met hun 'verslaving', meer dan met hun dochter. Toch worden ze met een soort van liefde beschreven en ondanks de ruzies komt er een hereniging tot stand tussen met name moeder en dochter. Een bijzonder verhaal en een heel aangename leeservaring. |
|
8
|
| Memoires van Isabel Allende, als je deze roman zo mag noemen. Met de gebruikelijke fantasie, het familiegevoel en de nodige melodramatiek slaagt ze er toch in een aannemelijk verhaal neer te zetten. Het sleept je mee in de geschiedenissen van al haar familieleden en vrienden, de relaties van deze mensen onderling en met buitenstaanders. Hier en daar komt wat politiek voor, maar mondjesmaat en alles bij elkaar levert het toch een meeslepend verhaal op. Inhoudelijk is het misschien niet allemaal briljant, maar haar stijl en verteltrant zijn onovertroffen. Dat al haar herinneringen worden geschreven in de vorm van een soort brief aan haar overleden dochter Paula, maakt het alleen geloofwaardiger. En dit is voorlopig het einde van haar memoires (tot 2006), kennelijk komt er nog meer. Die ga ik ook lezen, dat is wel zeker. Met dank aan Piet. |