Gefilterd op genre 'Autobiografie'.
Resultaat 31 tot 40 van in totaal 146 gevonden boeken.

Wat een bijzonder verhaal, wat een bijzonder leven had deze Emma Reyes, die haar eigen jeugd beschrijft in brieven aan Germán Arciniegas. Het zijn 23 brieven, waarin ze haar harde jeugd beschrijft en het is wonderbaarlijk dat ze daaraan is ontsnapt en zich als kunstenaar in Parijs kon vestigen, zoals in de afsluitende tekst van Daniel Alarcón staat. Pas na haar dood in 2003 zijn deze brieven, haar memoires tot aan haar 19e jaar, gepubliceerd, voor het eerst in 2012 (!). Zelf heeft ze de brieven nog kunnen corrigeren, daarna zijn ze bewaard gebleven. Emma Reyes was een landgenote van Márquez en dat is te merken. Het blijft onvoorstelbaar dat ze overeind is gebleven na een vreselijke jeugd waarin ze haar moeder mevrouw noemde. Deze moeder liet haar uiteindelijk met haar zusje achter in een klooster, waar ze werd uitgebuit, totdat ze ontsnapte. Daar eindigt het verhaal. Een boek om te lezen en te herlezen, heel mooi. 

Een mooi boek, over herinneringen van Sonja Barend, met haar vader in de hoofdrol. Toch kom je ook veel te weten over haarzelf, over haar leven en haar doen en laten. Dat ze bekend is, speelt eigenlijk nauwelijks een rol. Wel dat ze heel benieuwd is naar geschiedenis van haar vader en van haar moeder, met name in de oorlogstijd. Bijzonder.

In het leven en de politiek (daarin schoonheid, macht en liefde) luidt de ondertitel. Sharon geeft een eerlijk beeld van zichzelf en van haar rol, heel persoonlijk, in de thuissituatie, in haar ambities, in de politiek. De SP komt er niet heel erg positief uit, althans de 'spelletjes' die er gespeeld worden lijken op die in de andere partijen spelen, dat had ik niet verwacht. Je zou denken dat er bij de SP goede regels zijn gesteld, maar eigenlijk is er sprake van een monocultuur en een leider die 'de partij is'. Haar pogingen dat te doorbreken zijn moedig, haar rol in het persoonlijke leven is lastig. Enig kind van eenvoudige ouders, moeder van een enig kind, haar relatie, de dood van haar moeder, haar liefde voor creativiteit, de politieke ambities, haar wil om mensen aan de onderkant van de samenleving te helpen, alles beschrijft ze in dit prettig leesbare boek. 

Dit boek lag al een hele tijd te wachten. Ten onrechte eigenlijk, want het is de moeite waard. Het verhaal berust op autobiografische gegevens en al is er maar een klein gedeelte van waar, dan nog vraag je je af hoe je als kind kunt overleven in zo'n gebied, met zo'n gezinssituatie. De vader is overleden, de moeder trekt zich ogenschijnlijk niet veel van haar kinderen aan en volgt haar eigen weg, achtervolgd door financieel ongemak, onbetaalde rekeningen, haar nalopende mannen en af en toe volkomen onschuldig omkijkend naar haar kinderen. Kurt is de etende oudste, dan volgt de lezende en schrijvende Kai, de hoofdpersoon, dan volgt Shirley Jane (de naam!), een zusje dat haar best doet alles te regelen en het nakomertje is Deedee, de onschuld zelve. Ze wonen in een gehucht dat het Ruige Land heet. 'Het Ruige Land omvatte honderden hectares landbouwgrond, maar hoe dichter je bij hun huis kwam, hoe meer er braak lag. Er waren veentjes en plassen, het gras was hoog, er groeiden distels en brandnetels, in de zomer bloeiden wilde bloemen. Het huis zelf stond in een bos dat bandeloos woekerde. Er lag een netwerk van sloten omheen: een gordel die de grens markeerde tussen de wildernis en het aangeharkte Daarbuiten.' Kai is degene die probeert op een of andere manier enige orde te scheppen, waarbij eens te meer blijkt dat de moeder - hoe boos je soms op haar kunt zijn - toch ook een andere kant heeft. Mooi boek!

Het lezen wil in deze periode niet zo erg goed lukken, maar ach, je leest toch iets en dit keer was het 'Het inspirerende verhaal van een van de succesvolste Nederlandse sporters', zoals op de achterflap staat. Helaas vond ik het niet zo erg inspirerend ... Edith Bosch (met een co-schrijver, Jasper Boks) beschrijft haar leven en met name de periode waarin ze succes had en juist geen succes had. Ze is wel eerlijk, moet ik zeggen, maar of ze nu echt aardig is, dat is de vraag. Eigenlijk pas als ze Expeditie Robinson in 2013 wint (ik heb dat programma nog nooit gezien maar dat terzijde), wordt ze wat beroemder. Momenteel werkt ze als performance coach, maar ik zou me niet graag door haar laten coachen eigenlijk. 

Dit boek van 'de weduwe Vestdijk' kreeg ik onlangs toegespeeld, omdat ik een fan was (ben toch ook wel) van Simon Vestdijk. Al zijn romans waren destijds zeer de moeite waard, maar dit afscheidsboek vind ik wat minder. Niet zozeer vanwege de schrijfstijl, niets op aan te merken (al kon het iets 'literairder' zeg maar), als wel door de gelijkhebberigheid van de schrijfster. Alles in het teken van de grote schrijver, dat wel, maar vooral toch afgeleid op de weduwe zelf. Niettemin een aardig document om te hebben natuurlijk. 

Deze herinneringen, gemengd met gedachten over de 'heilstaat' waarin men in de jaren zeventig en tachtig groot werd (de ondertitel luidt niet voor niets 'Opgroeien in een tijdloos paradijs') klinken mij hoe dan ook iets te gemakkelijk in de oren. Dat klopt natuurlijk niet, want ik kan me goed voorstellen hoe het voelde om in die jaren op te groeien: 'Voor mensen van mijn generatie, die volwassen werd in de jaren tachtig, was de verzorgingsstaat een tijdloze grabbelton waar je uit kon halen wat je nodig had. Het uitkeringssysteem vormde een bron van inkomsten die niet ter discussie stond, hoe links of anarchistisch je ook was, hoezeer je het systeem ook vervloekte. (...) Zo vormde de verzorgingsstaat het volmaakte, al te volmaakte stelsel voor adolescenten met levensangst, de would-be-kunstenaars die konden dromen van toekomstige roem zonder de daden te hoeven ondernemen die noodzakelijkerwijs aan die eventuele roem vooraf zouden moeten gaan.' (p. 218-219). Toch bekroop mij het gevoel dat er ook andere waarden waren ('werken voor je geld' bijvoorbeeld), maar misschien zijn die wat te oud voor deze fase. Hoewel ze inmiddels weer zijn aangescherpt. Hoe het ook zij, Rob van Essen kan op een eenvoudige, stijlvolle en geloofwaardige manier beschrijven hoe het voelde in die tijd op te groeien. Gelukkig had hij op tijd succes, dat dan weer wel. 

Een mooi laatste bericht van Inez van Dullemen, zo lijkt het als je op je (bijna) negentigste dit nog kunt publiceren. Prachtige herinneringen en sfeerbeelden van ouderdom en ervaringen. Alleen al het lezen van haar zinnen is een genot! Je ziet dat het schrijven onderdeel is van haar bestaan, ze zou niet zonder kunnen, maar ze geeft ook in haar herinneringen een mooi beeld. Zowel van zichzelf als van mensen als bijvoorbeeld Lodewijk de Boer, Victor van Vriesland en ook van de vrouw voor wie ik grote bewondering koester, Frida Kahlo. Daarnaast geeft ze hele mooie beschrijvingen, zeer subtiel, van wat ze om zich heen ziet, dichtbij, vogels vooral. Naarmate je ouder wordt, wordt je wereld kleiner, dat beangstigt haar maar maakt haar ook vrijer. Een citaat: 'Besef ik dat mijn leven nu bijna ten einde is? Dat gevoel is heftiger op deze plaats dan elders. Waar het water heen stroomt kan mij weinig schelen. Waar het vandaan komt evenmin, wat me ontroert is het voorbijstromen.' 

Het is een indrukwekkend verhaal, dat de moeder van Arnon Grunberg (Berlijn 1927 - Amsterdam 2015) vertelt. Ze werd geboren in Duitsland, waar ze in Berlijn haar jeugd doorbracht. Haar ouders probeerden met haar naar Cuba te vluchten, per boot, voor de Tweede Wereldoorlog. Helaas kwamen ze daar nooit aan. Het schip bleef tijden liggen en uiteindelijk voeren ze noodgedwongen terug naar Europa. Ze kwam terecht in Nederland, verbleef in Westerbork en werd van daaruit met haar ouders overgebracht naar verschillende concentratiekampen. Zij overleefde deze, met moeite uiteraard, haar ouders niet. Het is een verhaal dat heel sober en zonder enige versiering wordt opgetekend. Zo lees je het ook. Ze schreef het vooral voor zichzelf 'om er vanaf te zijn'. Toch blijft het verhaal in je gedachten hangen, hoe 'droog' het ook is opgeschreven.