Gefilterd op genre 'Biografie'.
Resultaat 31 tot 40 van in totaal 137 gevonden boeken.

De ondertitel van deze biografie luidt: 'De laatste Indische ontdekkingsreiziger'. Het is de levensgeschiedenis van Gerret Pieter Rouffaer (1860-1928), ontdekkingsreiziger, kunstverzamelaar, geograaf, antropoloog, avonturier. Vooral het laatste, vond ik, hij is onvermoeibaar, ook als hij zich niet goed voelt. Altijd op reis, afwijkend van reisplannen, veel langer en veel verder op reis dan gepland omdat hij telkens weer iets anders heel bijzonders ontdekt. Eigenlijk is Rouffaer een eenzame man, homoseksueel in een tijd dat daarover niet werd gesproken, maar werkelijk een absolute avonturier. Een boeiend verhaal en Frank Okker schrijft in een zeer toegankelijke stijl, die het lezen tot een plezier maakt. Okker schreef ook de biografie over Madelon Székely-Lulofs en over de schrijver Willem Walraven. Prachtig boek, met dank aan Margriet en Han Hos voor de tip! 

'Persoonlijk en intiem portret van Oriana Fallaci, een van de meest uitgesproken vrouwen van de twintigste eeuw', zo staat er op de voorkant van deze - door de familie goedgekeurde - biografie. Ze schrijft prettig, deze De Stefano. Alle gegevens heeft ze van de familie en van mensen die haar gekend hebben, gekregen. Ze heeft veel bestudeerd en alles gelezen van Oriana heeft geschreven en dat is veel. Het was wel een bijzondere vrouw, enerzijds keihard, ambitieus, een geweldige schrijfster en (oorlogs)journalist en anderzijds een eenzame vrouw die het in de liefde niet voor elkaar kreeg. Mooi portret, makkelijk leesbaar. Maar wel weinig kritiek eigenlijk, het is vooral mededogen, dat naar voren komt. 

De ondertitel, althans dat denk ik, luidt 'Een schitterend vergeten leven'. Het is de biografie van Frieda Belinfante, een celliste maar vooral ook (de eerste vrouwelijke) dirigente, die leefde van 1904-1995. Ze was de dochter van concertpianist en muziekpedagoog Ary (eigenlijk Aron) Belinfante en Georgine Hesse en werd geboren op 10 mei, een datum die ze het liefst wil vergeten, vooral nadat de Duitsers op 10 mei Nederland zijn binnengevallen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog aarzelt ze niet in het verzet te gaan en ze maakt talloze persoonsbewijzen na, helpt onderduikers en werkt mee aan de overval op het Amsterdamse bevolkingsregister in 1943. Op twee na komen al haar groepsleden daardoor om, wat haar uiteindelijk doet vluchten naar Zwitserland en vertrekken naar de Verenigde Staten. Een groot deel van haar familie komt om in Duitse concentratiekampen, slechts haar moeder en haar zus overleven de oorlog. Ondertussen musiceert ze en dirigeert ze, eerst in Nederland (zonder natuurlijk dispensatie aan te vragen bij de Nederlandsche Kultuurkamer), later ook in de Verenigde Staten. Bovendien is ze lesbisch, wat in die tijd altijd verborgen moest blijven. Toni Boumans heeft een getrouw levensverhaal geschreven over Frieda Belinfante, soms denk je dat het wel een absoluut voortreffelijke vrouw geweest moet zijn. Dat zal wel niet, maar dat ze een overlever was, is duidelijk genoeg. Een boeiende biografie, hoe dan ook, die je met genoegen leest. Vreemd genoeg wordt in Nederland nauwelijks over haar gesproken, al is er wel een Uur van de Wolf aan haar gewijd (1996). 

De liefde van een Hollandse pianiste en een Parijse schilder, zo luidt de ondertitel van deze biografie, die leest als een roman. Thera Coppens schreef ook over Marie Cornélie, Hortense en over Sophie (in Weimar) en weet heel veel over de geschiedenis van zowel vorstenhuizen als politiek en kunst. Dat is duidelijk merkbaar in dit boeiende relaas. Suzanne Leenhoff woonde in Zaltbommel (waar ze de Franz Liszt ontmoette, die haar op het spoor van haar muzikale carrière als pianiste zette) en ging naar Parijs om piano te studeren. Ze speelde erg goed en werd pianolerares van de twee broertjes van Edouard Manet. De standsverschillen waren groot, de cultuurverschillen tussen Edouard en met name zijn vader enorm en het duurde jaren voordat Suzanne en Edouard trouwden (in Zaltbommel!). Hoe dit huwelijk verliep, wat er gebeurde in het Parijs van die jaren, hoe de ontwikkeling van een beroemde schilder zich voortsleepte, lees erover in dit aanbevelenswaardige boek. Suzanne werd geboren in 1829 en stierf in 1906, Edouard Manet werd geboren in 1832 en stierf in 1883 aan de gevolgen van syfilis, net als zijn vader. De band tussen Suzanne en Edouard was langdurig, warm en bijzonder. 

Deze biografie heb ik een hele tijd laten liggen, maar toen ik er eenmaal in begon, kon ik er niet meer van afblijven. Isaacson schrijft vlot, Steve Jobs is natuurlijk een inspirerende man en zijn geschiedenis wordt - lijkt mij - redelijk eerlijk verteld. Dat betekent dat meneer Jobs er niet echt als een 'aardige man' uitkomt. Wel als geniaal, maar interessant is vooral te lezen hoe de hele geschiedenis van de computer, de iPod, de iPhone, de iPad, de muziekindustrie (iTunes) en iCloud zich ontwikkelt. En welke rol Apple daarin speelt, ook niet onbelangrijk uiteraard. Het privéleven van Jobs is ook bijzonder: als aangenomen kind (door zijn biologische ouders op een merkwaardige manier afgestaan) heeft hij een prima jeugd gehad en heel aardige adoptieouders, maar het feit dat hij is afgestaan, heeft hem wel altijd beïnvloed. 

Het leven van Mina Kruseman (1839-1922), zo luidt de ondertitel van deze biografie, die Annet Mooij in een aansprekende stijl schreef. Mina Kruseman was een eigenwijs en nogal van zichzelf overtuigde vrouw, met sterke ideeën over vrouwenrechten. Opvallend was ze ook, ze was nergens bang van en ging volstrekt haar eigen gang. Haar contact met Multatuli wordt met verve beschreven, net als haar activiteiten op het gebied van schrijven, acteren, declameren, zingen. Ze was sterk tegen oorlog en militarisme, terwijl ze het vrouwenkiesrecht juist weer geen warm hart toedroeg. Haar leven was veelbewogen en opvallend, ze verbleef in Amerika en in Indië, woonde uiteindelijk samen met een veel jongere man, kreeg twee dochtertjes die vroeg stierven en eindigde haar leven in Parijs. Ze was - ondanks haar zelfoverschatting - een sterke persoonlijkheid, die eigenlijk ten onrechte min of meer vergeten is. 

A. den Doolaard, zwerver, schrijver, journalist, zo luidt de ondertitel van deze biografie door Hans Olink. Een avontuurlijk en enerverend leven had Bob Spoelstra (pseudoniem A. den Doolaard) en zo leest deze biografie ook. Een echte literaire schrijver was hij niet, wel een heel principieel en overtuigend schrijvende en levende journalist. Hij maakt van alles mee en zwerft erop los, waar hij kan. Een aangenaam boek om te lezen, ik kan niet anders zeggen. 

Geen volledige biografie natuurlijk is dit boek, maar het beschrijft de periode totdat Tineke en Leo Vroman elkaar daadwerkelijk in de armen kunnen vallen in de Verenigde Staten, in september 1947. Voor die tijd hebben ze elkaar zeven jaar niet gezien. Leo's liefde houdt hem op de been, tijdens zijn vlucht, tijdens de ontberingen in de kampen in Indonesië en in Japan. Tineke, als jong (zes jaar jonger immers dan Leo) meisje als Indische Nederlander teruggekeerd, probeert te doen wat ze kan in 'Holland' en wacht ondanks alles (tussentijdse verliefdheden, studie, problemen tijdens de oorlog) op haar Leo. Ik vond het een boeiend verhaal, ook al wist ik als elke goede lezer al veel. De gedichten van Vroman laten daaroveer geen twijfel bestaan. Mirjam van Hengel heeft er een redelijk persoonlijk verhaal van gemaakt, zonder zelf nadrukkelijk op de voorgrond te treden. Aan de hand van brieven, dagboeken en gesprekken met Leo en Tineke, heeft ze van dit eigenlijk prachtige liefdesverhaal een mooi boek gemaakt. Ondertitel: Leo en Tienke Vroman, een liefde in oorlogstijd. 

Pas nadat ik dit boek van Annejet van der Zijl uit had, las ik de (talloze) recensies erover. 'De vader van Freddy Heineken was een buitenechtelijk kind', stond er o.a. in de Volkskrant. Het vreemde is dat ik het sensationele daarvan helemaal niet zag, zo goed en zo weinig op sensatie gericht heeft Van Zijl alles weergegeven. Alles wat ze vinden kon dan. Ze schrijft zo aangenaam leesbaar, dat je ook dit boek weer in een adem uitleest. De geschiedenis van de bierbrouwerijk is natuurlijk aardig, maar de sfeertekeningen en de historische gegevens van de stad Amsterdam zijn zeer de moeite waard. En dat Gerard Heineken samen met zijn zwager Henry Tindal aan de wieg van de Telegraaf stond? Nooit geweten! Hij stierf overigens jong (51), kreeg een plotselinge harstilstand tijdens een op het punt van beginnen staand feest. Zijn weduwe trouwde vervolgens met de 'echte' vader van de jonge Henry Pierre Heineken, de latere vader van Freddy.