Gefilterd op genre 'Roman'.
Resultaat 61 tot 70 van in totaal 2201 gevonden boeken.

Opnieuw een mooi geschreven verhaal van Kinnunen. Veel van de personen in 'Waar vier wegen samenkomen' komen ook hier voor, de thematiek is echter anders. Hier gaat het over gemis, op verschillende manieren missen de hoofdpersonen iets en dat gemis is heel zwaar. Helena mist het licht in haar ogen en probeert zich hoe dan ook staande te houden, terwijl ze door haar ouders (haar vader? haar moeder?) naar een blindeninstituut wordt gestuurd op haar negende jaar en het daar heel moeilijk heeft. Haar neef Tuomas mist de liefde en het vaderschap en krijgt uiteindelijk uitsluitend het eerste, haar moeder mist haar man. De enige die min of meer overeind blijft is het kleine broertje Johannes, aanvankelijk verzorgd en vertroeteld door Helena, later als ze volwassen zijn, is hij de enige die ze nog vertrouwt. Een nieuwe generatie is opgestaan en Johannes hoort daarbij. Het is prachtig maar wrang, te lezen hoe de blinde Helena haar weg probeert te vinden door stappen te tellen, touwtjes te gebruiken, piano te spelen, de liefde probeert te behouden, maar geen moeder wil worden. Lezen, maar ook 'Waar vier wegen samenkomen'. 

Edward Feathers is de hoofdfiguur in deze roman, zijn bijnaam is Old Filth. Inderdaad lijkt hij onberispelijk, maar gaandeweg het verhaal komen er bij hem twijfels op. Hij schijnt een beroemde en onberispelijke advocaat te zijn geweest. Als zijn vrouw Betty is overleden, gaat hij terug in de tijd, zoekt oude vriendinnen op en de lezer krijgt via flashbacks, afgewisseld met passages uit het heden (Feathers is een oude man geworden) een beeld van zijn leven. Hij was een Raj-weeskind en had het niet gemakkelijk. Had hij nu een goed huwelijk of was het een redelijk samengaan van twee mensen die bij elkaar hoorden? De volgende twee delen geven de visie van zijn vrouw Betty en zijn tegenhanger Terence Veneering op dezelfde periode. Die vertalingen komen later dit jaar uit. Gardam heeft een heel aparte stijl, korte zinnen, veel tussen de regels, af en toe een in toneelvorm geschreven dialoog, je moet er even aan wennen, maar dan is het wel heel bijzonder. 

Van de bieb gekregen, dit mooie verhaal van William Golding. Tot mijn schaamte had ik het nooit gelezen, hoewel het al in 1954 is uitgekomen! Een aantal Engelse schooljongens wordt - ten gevolge van een vliegtuigongeluk - gedropt op een onbewoond eiland. Er ontstaan allerlei bewegingen tussen de jongens onderling, die een beeld geven van hoe kinderen met elkaar omgaan, maar vooral hoe dit staat voor de mensheid in het algemeen. Je wordt daar niet vrolijk van. Leiderschap, gevaren, angst, strijd, alles komt voorbij. Het verschil tussen de jongens is duidelijk, hoe strijdbaar jongetjes kunnen worden ook, maar ook hoe verstand en instinct met elkaar in conflict komen. Wat zou er zijn gebeurd als er ook meisjes bij waren ... ? En hoe zou je zelf geweest zijn als je in die situatie terechtkwam? Een boek waar je lang over blijft nadenken, hoe dan ook. 

Als de schrijver en zijn vrouw Vera voor een korte vakantie in een kasteel verblijven, blijkt daar ook een congres plaats te vinden van entomologen. Een van de entomolgen, Vincent, beleeft een merkwaardige nacht, met een - zo lijkt het - mooie, onschuldige typiste. Dit gaat niet helemaal goed. De beschrijving van het congres en de mensen die daar rondlopen, is werkelijk prachtig en heel herkenbaar. Ook markies De Sade wordt genoemd, een ridder, mevrouw De T. Het fragment bij het zwembad is ronduit hilarisch te noemen. Tijden lijken te verspringen in dit wonderlijke verhaal, een van de eerste die hij in het Frans schreef. 

Kully, een meisje van tien jaar, vertelt hoe ze in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog met haar moeder en haar vader door Europa zwerft en wat ze daarbij meemaakt. Ze gaat zelfs met haar vader naar New York, al loopt ook dat op een mislukking uit. Haar vader - gebaseerd op Joseph Roth, met wie Irmgard Keun een relatie had - vergokt en verdrinkt al het geld dat hij maar krijgt en telkens meent hij op een andere plaats meer geld op te kunnen halen, want hij is immers een bekende schrijver. Kully en haar moeder blijven als een soort onderpand achter in de (chique) hotels die hij huurt, maar niet kan betalen. Trouw blijft ze, Kully, ze vergoelijkt alles wat er om haar heen gebeurt, al krijgen we als lezer heel goed te zien hoe de wereld er op dat moment en voor haar zeker in elkaar zit. Prachtige roman, met een boeiend volgehouden perspectief. Het is soms humoristisch, meestal wrang, maar je blijft doorlezen en deze opvatting op de achterflap kan ik wel onderschrijven: 'Kind van alle landen is een bitterzoet meesterwerk over hoop in een uitzichtloze tijd.' Voorwoord van Arnon Grunberg, nawoord van Christoph Buchwald. De roman werd geschreven in 1938!

Giorgio is een jonge officier, die zijn geschiedenis met de lezer deelt op onnavolgbare wijze. Hij vertelt over de twee liefdes die hem verscheuren. Clara (helder en levendig) is een gehuwde vrouw, die hem opvangt als hij verdriet heeft en lijdt en met wie hij een gepassioneerde relatie krijgt. Als hij teruggaat naar het leger, blijkt dat het nichtje van zijn meerdere, haar naam is Fosca (donkerte en ziek), meer dan verliefd op hem wordt. Ze lijdt aan hysterie, zo zegt men (nu zouden we zeggen dat ze epileptische aanvallen krijgt te doorstaan). Slechts haar liefde voor Giorgio houdt haar enigszins op de been. Giorgio geeft je via een echte ik-verteller een beeld van de situatie, doorspekt met zijn eigen meningen en besluiten, voor zover er van besluiten sprake is. Zijn karakter is aarzelen, twijfelen, tegen beter weten in accepteren. Tegenstellingen genoeg: de twee vrouwen zelf, stad tegenover platteland, vreugde tegenover verdriet, gezondheid tegenover ziekte, leven tegenover dood. Dat Tarchetti dit al in 1869 schreef, vlak voordat hij zelf (plotseling) stierf op 29-jarige leeftijd, het blijft een wonder. 

Een merkwaardig boek over een merkwaardige jongen, Samuel, die - net als zijn vader - eenzaam in het leven staat. Zijn moeder is overleden. Hoe moeizaam alles ook voor hem is, hij laat niet over zich lopen, maar heeft een eigenaardige positie in de school en later in het leven. Zijn vader brengt hem naar een internaat voor rijke jongeren en hij doet het eigenlijk best goed. Zijn onafhankelijkheid is hem veel waard. Als zijn vader is verdwenen, wordt hij opgevangen door zijn schoolvriendin (als je het zo mag noemen) Feline en haar moeder Laura. Twintig jaar later is hij een man in bonus geworden, nog steeds eenzaam, al gloort er hoop. Hugo Blom (redacteur bij de VPRO) beschrijft in korte hoofdstukken en in relatief korte zinnen hoe het met Samuel gaat. Op een of andere manier betrekt hij de lezer heel goed bij het verhaal, al moet je zelf veel invullen. Geen probleem, het is een zeer lezenswaardige roman geworden. 

Herlezen, want ooit las ik dit, toen ik 12 was. Het boek zelf ben ik kwijt helaas, maar een tweedehandsje, zij het een modernere uitgave, was nog te koop. Het blijft mooi, al vond ik het destijds spectaculair en nu wat zoetsappig: gezin, saamhorigheid, liefde, dood, armoede en rijkdom, kortom alles zit erin, maar dan wel erg lief allemaal. 

Niet onaardig, net als Ventoux. Wel erg dik en misschien wat veel zijwegen, die niet uitgewerkt worden. Het journalistenbestaan gaat niet over rozen, als je columnist Masser Brock (mooie naam, dat wel!) mag geloven. Herkenbare figuren (Mart Smeets, Mark Rutte), een (te) aardige samenloop van omstandigheden en dan ook nog een soort happy end, wat wil je nog meer als lezer als je even niet teveel te doen hebt. 

Fidel Hulshoff wordt tijdens een reünie herinnerd aan een vriendinnetje dat hij ooit had, Sacha. Zij pleegde zelfmoord, toen zij met hun schoolklas in Rome was, niet heel lang nadat hij het uitgemaakt had. Hij gaat op onderzoek uit naar de achtergronden hiervan en komt tot enkele opmerkelijke ontdekkingen. Qua roman prettig leesbaar, maar ik denk dat het vooral een boek is voor scholieren die volgens een lijst moeten lezen (als dat nog zo is trouwens ...). De structuur van de roman is duidelijk genoeg, raadsels worden redelijk snel opgelost, er is sprake van een soort happy end, de karakters worden niet allemaal helder uitgewerkt, kortom, het was niet spectaculair. Natuurlijk had ik net Het Achtste Leven uit, maar niettemin, geen echt sterke roman helaas.