Gefilterd op genre 'Roman'.
Resultaat 61 tot 70 van in totaal 2227 gevonden boeken.

Ook dit is weer een mooie roman van Thomas Verbogt. Nu gaat het over de vriendschap tussen Thomas en Licia, die elk hun eigen reden hebben voor dit mooie en liefdevolle verbond. Als kinderen hebben ze een methode ontwikkeld waardoor ze elkaar helemaal begrijpen en afstand nemen van de wereld om hen heen. In periodes wordt e.e.a. beschreven, als ze de basisschoolleeftijd hebben (Nijmegen), als ze eenentwintig zijn (Rome), als ze veertig zijn (Keulen) en als ze zestig zijn (terug in Nijmegen). Pas op het allerlaatst lees je hoe het allemaal zo gekomen is en hoe het verder moet. Mooi en vol, deze roman over de liefde, ook als je elkaar niet ziet en over de tijd die verstrijkt. 

Een mooi cadeau, dit boek, zeker als je in de Bommelerwaard woont. Want alles speelt zich af in Heerewaarden (Gelderland), een dorp waar dit derke (de schrijfster heeft zich gebaseerd op haar eigen ervaringen en komt uit Heerewaarden) is opgegroeid. Ze beschrijft het leven in dat dorp, met in de hoofdrol haar grootvader, de patriarch van de familie. Hij is niet echt aardig, van zichzelf overtuigd, zo klinkt het in het boek soms, maar het derke is aan hem gehecht. Hij leeft met zijn twee zonen en zijn vrouw in een oude boerderij en verliest zich in de verhalen van vroeger: hij was een groot visser, maar de tijden zijn enorm veranderd. Het is een vermakelijk, soms ontroerend, soms handenwringend boek.

Opnieuw was ik onmiddellijk in de ban van deze fantastische schrijver. Zijn drie boeken (Verdaagd verdriet, Bloemen en puin en Hondenlente) zijn gebundeld tot een geheel en zoals bij al zijn romans dwaal je met hem mee door Parijs. Op zijn tochten en in zijn gedachten komt hij allerlei herinneringen aan zijn beginnend schrijverschap tegen en aan mensen met wie hij te maken had. Mensen die hoe dan ook een rol speelden in zijn leven, soms heel actief, soms heel passief. De melancholie spat ervan af. Antwoorden op zijn vragen krijgt hij niet, wel hoort hij van alles daaromheen. Een belangrijke vraag is bijvoorbeeld hoe zijn vader (Jood) de oorlog is doorgekomen. Of waarom hij sommige mensen opeens niet meer ziet, wat is er met ze gebeurd? Tussen de regels door lees je over zijn broer, met wie hij in zijn jeugd veel samen deed, maar die hij verloor. Hoe? Dat lees je niet. Je blijft hoe dan ook met hem meekijken in zijn herinneringen. Prachtig! 

Een Russisch sprookje is dit, vol fantasy maar heerlijk om te lezen. Vasja is een bijzonder meisje, uit een Russisch gezin. Ze gaat zo haar eigen gang en heeft de gave geesten en demonen te zien. En te begrijpen, ondanks de angst die anderen voor deze geesten hebben. Ze is nergens echt bang voor en dat maakt haar sterk. Het is de bekende strijd tussen goed en kwaad en met behulp van Vasja gaat het allemaal - maar net - goed. Het is ijskoud in de winter, die de familie door moet zien te komen tot de warme zomer aanbreekt. Tijdens de sneeuw- en ijsperiode speelt dit verhaal zich af, de strijd tussen twee wintervorsten wordt gestreden en met behulp van vader Pjotr uiteindelijk beslecht. Je leest het in een ruk uit en al houd ik niet zo van fatasyboeken, dit is heel erg lezenswaardig! Een vooruitexemplaar gelezen, want het komt in oktober 2017 uit. 

'De ontwrichtende werking van een medische misser en een verliefdheid van lang geleden', staat er op de voorkant van dit boek. Deze twee verhaallijnen kom je tegen in de roman, waarbij ik vooral de verliefdheid van de zanger Robert Eden prachtig vond. De schrijver (althans de ikfiguur) wil een biografie over hem schrijven en is diep onder de indruk van leven en dood van de zanger. Diens verhaal over zijn verliefdheid in Wannsee lees je pas later, aan het eind van het boek. Tussendoor ondergaat zijn schoonvader in een ziekenhuis een heupoperatie die verkeerd uitpakt (zacht gezegd), komt er een kras op een mooi schilderij van Jan van Scorel van Maria Magdalena in het Rijksmuseum (dat later een vervalsing blijkt te zijn) en maakt hij een avondje met 'moderne' mensen mee. Dat meisje op het schilderij lijkt op het meisje waarop Robert Eden ooit verliefd werd. Vervalsing als link? Zo vind je wel enige herkenning in beide verhaallijnen, maar echt duidelijk vind ik die niet. Munstermann hinkt een beetje op twee gedachten, zo lijkt het, maar al met al is het een mooie roman. Dat dan weer wel! Citaat: 'Zo precair was de situatie: mijn herinnering aan Robert werd geflankeerd door de dwarslaesie van mijn schoonvader. Iedereen zou het meteen in de gaten hebben als ik een dominee [zijn schoonvader] en een blueszanger door elkaar heen ging kneden.'

Ik dacht, nu komt binnenkort deel 4 uit van deze serie (Het Kerkhof der Vergeten Boeken) en ik heb deel 2 nog niet eens gelezen, Het spel van de engel dus. Uiteindelijk gedaan, maar helaas, het is toch niet echt iets voor mij. Te uitvoerig, te veel zijwegen, te veel onwaarschijnlijkheden en onbeantwoorde vragen. Wat niet wegneemt dat het aangenaam lezen is, vooral voor wie van dikke boeken en fantastische verhalen houdt. En als je  Barcelona kent, dan heeft het ook wel iets, want ik denk dat je er veel herkenbaars in vindt. Zelf ben ik nog nooit in Barcelona geweest, misschien scheelt dat ook. Achterflap: 'In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge broodschrijver David Martin, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.' 

Omdat ik nu alles van Elizabeth Strout wilde lezen, kocht ik ook dit (via Boekwinkeltjes). Helaas vond ik dit het minste boek van haar, al blijkt ook hier weer haar schrijverstalent. Het verhaal speelt zich af in de jaren vijftig van de 20e eeuw. De hoofdpersoon, Tyler Caskey, is dominee in een dorpsgemeenschap, waar hij aanvankelijk geliefd wordt, maar sinds zijn vrouw Lauren jong is overleden, verandert hij. De mensen in het dorp praten erover, ook over zijn dochter Katherine, die nauwelijks meer praat sinds haar moeder er niet meer is. Er gaan veel geruchten rond, ook over zijn hulp in de huishouding, Connie, die meer te verbergen heeft, net als de dominee zelf trouwens. Blijft hij zijn roeping volhouden? Dat is de vraag die in dit boek wordt beantwoord. Eens te meer zie je dat Strout mooi over het dagelijks leven kan schrijven, waarbij de verschillende karakters goed uit de verf komen, hoe afstandelijk ze soms ook beschreven lijken te worden. 

Een vermakelijk boek aan de ene kant, een satire op het rendementsdenken in het onderwijs aan de andere kant. Robert is een zeer goed bedoelende, naïeve, net afgestudeerde docent die de gelederen van Leyderschans in Groningen (let op de namen) komt versterken. Zijn optreden is bevlogen en enigszins onnozel, hoe hard hij ook werkt. Zijn moeder vindt het maar niks, dat hij in het onderwijs gaat werken: "Je gaat naar een hogeschool? Dat is niet eens echt studeren, Robert. Na het gymnasium gaat iedereen toch automatisch naar de universiteit? Leraar (...) kun je altijd nog worden als je het in het bedrijfsleven niet redt." Tegenover hem staat Margot, een ambiteuze jonge vrouw, net ontslagen als manager, die plotseling als sectormanager (zonder kennis van het onderwijs) aantreedt. Ze heeft een huis gekocht in Leermens, een door aardbevingen geteisterd dorp in de provincie Groningen. Ze kan heel erg goed delegeren en dat komt goed uit in haar nieuwe baan. Robert en Margot zijn karikaturen, net als de andere personen in het boek trouwens, maar je moet af en toe wel lachen en uiteraard veel herkennen ... Intussen is de voorzitter van het College van Bestuur bezig een ongelooflijk groot, modern nieuw gebouw te laten neerzetten. Als er ook nog een nieuw onderwijsconcept wordt geïntroduceerd en de afstand tussen leerlingen en docenten steeds groter wordt, nog afgezien van de afstand tussen management en docenten, dan weet je wel hoe laat het is en wat er zal gebeuren. Een aardig boek, met veel herkenbaars erin, aan te raden, zeker als je in het onderwijs werkt. 

Ik moest er even inkomen, maar toen het verhaal eenmaal op gang was en ik ontdekte hoe moeder en dochter min of meer in elkaar zaten, boeide het me enorm. Strout is een echte storyteller, ze betrekt veel personen in haar boeken, personen die allemaal hun eigen verhaal hebben. Kern is natuurlijk deze moeder-dochterrelatie, Amy de dochter en Isabelle de moeder. Hoewel het einde misschien iets subtieler had gekund, bevredigde het toch. De stappen in de tijd worden dan opeens erg groot. Maar wat Amy meemaakt en hoe haar moeder - naast wat ze zelf meemaakt en heeft meegemaakt - hierop reageert, het is echt heel herkenbaar en ietwat afstandelijk, maar genuanceerd en liefdevol beschreven. Zeker als het gaat om de verhouding van een dochter die volwassen lijkt te worden en een moeder die nooit de kans heeft gekregen zelf echt volwassen te worden. Heel mooi. Het is de eerste roman van Elizabeth Strout, uit 1998. Je ziet al hoe goed ze kan schrijven.

Een versplinterd verhaal (staat op de achterkant van het boek) en dat is het. Je moet ervan houden, maar het geeft je wel inzicht van de situatie in India. Enerzijds een liefdesgeschiedenis, daaromheen kom je van alles te weten over de omstandigheden in de 'onderkaste' en hun strijd tegen en in de bovenste lagen van de bevolking. Het gaat maar door, dit verhaal, waarbij je soms moet lachen maar meestal zeer begaan bent met het lot van de hoofdpersonen. 'Voor de ongetroosten' is het boek bedoeld en zo is het. Je moet het met geduld lezen en in delen tot je nemen. Dat Roy kan schrijven is duidelijk genoeg!