"De naamloze ik-persoon die het woord voert in De goede zoon, is een jaar of zestig en lijkt vastgelopen in de tijd. Hij heeft niets om handen en niemand zit op hem te wachten, zeker niet nu zijn demente moeder overleden is. Hij is ontslagen bij EVSV(de soapserie Echte Vrienden, Slechte Vrienden) en zijn manuscript is afgewezen door de uitgever. Voorbij lijkt zijn faam als auteur van ‘plotloze thrillers’, een door hem gemunt genre waarbij de ander, de lezer, veel toevoegt. De goede zoon, waarin een vage lijn zit van een partij diamanten die zoek is, heeft zelf ook wel iets weg van een plotloze thriller. Van Essen speelt een spel met je verwachting, en laat veel open." 

Deze samenvatting vond ik in de NRC en dat zegt genoeg over het boek, waarmee Rob van Essen de Libris Literatuurprijs 2019 heeft gewonnen. Dat je erin door blijft lezen, ligt voor de hand: eigenlijk gaat het over het verwerken van de dood van de moeder van de hoofdpersoon. Dat overkomt hem in een wereld die we (nog) niet kennen, maar die voorspelbaar is ondanks alles. Een wereld die geregeerd wordt door robots, door de auteur beschreven in zorgvuldige taal en in science fictionachtige bewoordingen. Een heel bijzonder boek en een terechte prijswinnaar.