Dan nu - na 'Het verlangen naar klapekster' - toch 'Het verlangen naar hazelworm' gelezen. Ook deze keer hield Koos van Zomeren drie jaar lang een dagboek bij met ervaringen tijdens zijn wandeltochten, opnieuw met zijn hond Stanley, maar nu met ogen en neus op de grond gericht in plaats van op de lucht. Ik wist eerlijk gezegd ook al niet eens wat hazelwormen waren (net als bij het vorige boek over de klapekster), maar heb nu toch een idee. Eigenlijk vond ik dit nog leuker dan dat over de klapekster, misschien ook omdat er iets meer persoonlijke belevenissen in stonden en het bovendien behoorlijk succesvol was, het zoeken naar hazelwormen. Des te meer zin om die tochten ook te gaan lopen, al is het nu niet het jaargetijde meer voor deze winterslapende dieren. Toch maar gaan lopen daar! Dan maar zonder.