Het is een mix tussen zwanger willen worden en dat eigenlijk niet aan kunnen en componeren. Het begin vond ik nogal saai en naar het einde toe pakte het me toch. Met grote stappen gaat ze door het verhaal van Alice, de componist, getrouwd met Mark, een jurist. In het verleden heeft ze een verhouding gehad met een docent van het conservatorium. Ze is een goede componist en heeft veel te danken aan Haydn, die ze enerzijds probeert na te volgen, anderszijds juist niet. Uiteindelijk komt alles - zo lijkt het althans - op zijn pootjes terecht. Opvallend vind ik de manier van schrijven: soms gaat het wel erg snel en in telegramstijl bijna. Dat lijkt me niet echt iets voor Enquist.

Het echtpaar Jochem en Carolien en twee vrienden, Heleen en Hugo zijn slachtoffer geworden van een aanslag op de boot van Hugo. Daar maakten ze samen muziek in een kwartet. De aanslag heeft alles verwoest, althans in hun geest. Allen zijn veranderd, hebben een soort vluchtweg gekozen om eruit te komen. Na allerlei pogingen ondernomen te hebben om aan hun situatie te ontsnappen, brengt de rechtzitting waarin de dader veroordeeld wordt, hen weer bij elkaar. Het lijkt een eenvoudig verhaal met een correcte afloop, maar de stijl, het verhaal eromheen, de wijze waarop Enquist je bij de geschiedenis betrekt, is natuurlijk weer heel knap. Het is eigenlijk een vervolg op 'Het kwartet', maar kan heel goed als aparte roman gelezen worden. 

'Wat Bachs meesterwerk je vertelt, als je weet waar je op moet letten. Complete luistergids, met medewerking van o.a. Anna Enquist, Maarten 't Hart, Ton Koopman, Philippe Herreweghe en Paul Witteman.' Dat staat allemaal op de voorkant van dit handige boekje. Je moest het bijna wel kopen, als je graag naar deze muziek luistert rond Pasen. Interessant, aardig, een klein beetje oppervlakkig, maar toch leuk om erbij te hebben en te houden. 

Een familiekroniek, zo luidt de ondertitel van dit boek van Alexander Münninghoff en Anna Enquist zegt erover: 'Een overweldigend boek, geschreven met beheerste passie en subtiele humor. Ik heb het ademloos uitgelezen.' Daar kan ik me helemaal in vinden, al mis ik de boosheid die me ook overviel tijdens het lezen. Je zult maar zo'n opa hebben. Je zult maar zo'n vader hebben. Zoveel had anders kunnen lopen als de 'Oude Heer' de zaken iets menselijker had aangepakt ... De situatie was natuurlijk ook desastreus, als je in Letland woont voor de Tweede Wereldoorlog, daar gerespecteerd (en heel rijk) bent en gedwongen wordt te verhuizen naar Nederland. Maar dan nog, er blijven andere opties, met name op het relationele vlak. Maar het ging om macht, om geld, om status en de katholieken (met name de Jezuïeten) hielden hier nadrukkelijk rekening mee. De stijl van Münninghoff is onnavolgbaar. Lange zinnen schuwt hij niet, alles loopt en je zou denken dat je ook zelf met enige rancune terugkijkt op de situatie, maar nergens blijkt dat. Een zekere afstandelijkheid houdt hem op de been, houdt ook het boek op de been en inderdaad, af en toe zit er een sprankje humor in, al vind ik dat wel moeilijk waarneembaar. Dat je het ademloos uitleest, helemaal waar! 

Het eerste gedeelte van deze roman is wel mooi, dan blijkt dat Enquist echt kan schrijven. De personen zijn enigszins - qua achtergrond en verleden - bij elkaar gezocht, de rampen en ervaringen die ze hebben ondergaan zijn soms wat al te veel van het goede, de zinnen zijn soms wat al te kort, maar toch pakt het verhaal je. De muziek en het beleven van het zelf muziek maken, die dingen beschrijft ze als geen ander. Maar als dan gaandeweg het beloofde 'thrillerelement' erin komt (dat je overigens al lang voelt aankomen), dan blijkt toch dat dit een genre is dat haar niet ligt. Misschien heeft ze ook gewoon te veel willen zeggen: dood, rouwverwerking, de helende kracht van muziek, de neergang van het cultuurbeleid, de mislukkende zorg voor ouderen, het medische circuit, discriminatoir gedrag enzovoort en dat dan uiteindelijk gemengd met een thrillerachtig element (gebaseerd op wat er in de media heeft gestaan). Hoe dan ook, je leest het boek met gemak, maar als je het uit hebt, sta je toch een beetje met lege handen.