Een heel aardig tussendoortje! Het verhaal kent twee lagen, een in 1791 en een in het heden. Kunstig heeft Sarah Penner alles door elkaar gegooid en gemengd, zodat dezelfde motieven terugkomen. Bovendien is het een aardige speurtocht voor een historicus die plotseling gegrepen wordt door odnerzoek. Op de voorzijde staat: Een vergeten geschiedenis. Een geheim netwerk van vrouwen. Een erfenis van vergif en wraak. Leuk boek!

Gelezen omdat het in de cursus wordt besproken maar ook omdat het (terecht m.i.) is genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2021. In een adem uitgelezen, dit verhaal van een meisje dat zich gediscrimineerd voelt en dat ook wordt, en een half jaar in een soort gevangenschap doorbrengt. Haar gedachten zijn uitmuntend weergegeven, en langzaam maar zeker kom je erachter wat er werkelijk gebeurd is en - vooral - hoe ze zich daaronder houdt. Haar karakter is goed verwoord, je kunt je echt inleven in haar positie. Maar vooral is de schrijfster in staat om allerlei 'kunstgrepen' toe te passen, waardoor de spanning alleen maar groter wordt. Onderaan pagina 13 staat het verwoord: '(...) het land is niet wat je dacht, je bent zelf niet eens wat je dacht. Je kunt het niet vasthouden. Je had het niet juist. Je zag niet wat je dacht dat je zag.' Heel mooi! 

Een mooi verhaal, spelend in Canada. Een zus van Simon, de hoofdpersoon, stuurt haar zoon van zestien naar hem toe om los te komen van zijn verslaving en zijn lamlendigheid. Maar Simon is een eenling, iemand die erg op zichzelf is en snapt niet goed hoe hij met 'de jongen' om moet gaan. Zus en zwager (en met hen hun problemen en vragen) komen naar Canada om te helpen zoeken naar de jongen als hij - na een sterk door hem gewenst uitje in de Rocky Mountains - verdwenen blijkt te zijn. Uiteindelijk valt het allemaal mee, de jongen is er sterker door geworden en het lijkt of ook Simon er iets van mee heeft gekregen, ook al is hij blij dat hij weer alleen is. Hij staat duidelijker in het leven in ieder geval. Je blijft lezen!! 

Een vrouw wordt op een kinderspeelplaats gevraagd of ze even op Faith wil passen. Faith is 3 jaar oud en zit op de schommel. De vrouw verdwijnt en komt pas na een paar dagen terug ... De (kinderloze) vrouw zorgt voor Faith en ook voor haar Nigeriaanse moeder totdat ze naar Lillehammer vertrekken. Het is een mooi verhaal over goede en kwade zaken, en over Nigeriaanse gebruiken en gewoonten. Maar ook over de wens van de vrouw, Cécile trouwens. 

Een boek dat als ondertitel draagt: 'Woede in de Republiek Nederland'. Ja, want de Oranjes zijn verdreven en nu wordt het land geregeerd door een merkwaardig soort van president. Als het land ten onder dreigt te gaan aan overstromingen, stormen en algemene klimaatwijzigingen zorgt deze president ervoor dat het allemaal wel 'meevalt' en 'goedkomt', wat natuurlijk niet zo is. De schrijver (niet Van Dis, maar Jákob Hemmelbahn, gevlucht ooit uit Hongarije, waardoor ook de vluchtelingenproblematiek nadrukkelijk aan de orde komt) probeert alles op te tekenen in een boekje, dat uiteindelijk leidt tot KliFi. Niet om vrolijk van te worden, wel om vrolijk om te lachen, want ironie en satire vieren hoogtij in dit boek, wat je toch wel aan het denken zet. Leuke vormgeving ook, door Van Dis zelf aangegeven. Zo wilde hij het hebben. 

Een prachtig boek, waarin Brokken zijn herinneringen aan muziek combineert met herinneringen aan zijn moeder. Het speelt zich af in Indonesië (Indië), waar je veel over te lezen krijgt. Met name de periode vlak voor WO2, zo gelukkig als ze waren. Totdat de Japanse overheersing begon en e.e.a. behoorlijk veranderde. Vooral de muziek speelt een belangrijke rol, ik beluisterde Godowsky's Java Suite, zo prachtig! Brokken gebruikte ook Hella Haasse's herinneringen, maar vooral gaat het over zijn moeder in de periode dat ze er gelukkig was. Daarna niet meer, althans nooit meer echt gelukkig ....

Eigenlijk is dit een reconstructie van de kennismaking met Ayaan Hirsi Ali, althans de roman is gebaseerd op de vriendschap die ze hadden. Ook blijkt dat Jessica Durlachter het niet altijd met haar man (Leon de Winter) eens is. Ondanks dat is het een goede roman, ze kan goed schrijven, dat is zeker. Maar het onderwerp bevalt me minder. Het begint met een huwelijk, tegen de achtergrond van 9-11, wat ik al niet zo sterk vind, en verderop wordt e.e.a. tamelijk onwaarschijnlijk. Een vrouw (een buitenlandse vrouw uiteraard) biedt zich min of meer aan om voor de kinderen te zorgen, kan goed zingen en verlaat de familie uiteindelijk. Dat heeft nogal wat consequenties voor het gezin, voor het engagement dat de familie kan opbrengen. Niettemiin blijf je doorlezen en je afvragen hoe zoiets tot stand kon komen en uiteen kon vallen. 

Eerlijk gezegd vond ik dit boek zo heftig dat ik maar een deel heb gelezen. Je wordt meegesleept, of je wilt of niet en ik wil het nu even niet. Eigenlijk zitten beide hoofdpersonen in hetzelfde schuitje en zoeken ook uiteindelijk heil bij elkaar. Niet mis allemaal. 

Een boek dat op de lijst van de postacademische cursus literatuur stond. Een echt jongerenboek lijkt me, geschikt voor VWO'ers die graag lezen over leeftijdsgenoten. Beklemmend en ontzagwekkend, staat achterop, en dat is het ook. Je moet ervan houden te lezen hoe mensen (jongeren dus) ten onder gaan aan pesterijen en niet passen in de samenleving dientengevolge. 'Wat doe je als je samenleving verandert in een pestkopmaatschappij, waarin het recht van de sterkste geldt en iedereen die afwijkt wordt uitgestoten? Voor Fana en Viko is leven de kunst van het verbergen van je gebreken.' Niet om vrolijk van te worden, dit boek.

Een soort van schelmenroman, met veel oog voor de verhouding tussen schrijver en hoofdpersoon. Niet verheffend allemaal, maar goed te lezen. Achterflap (o.a.): 'Dan doet iemand hem een vreemd zakelijk voorstel, waarvoor hij met de auto van Londen naar de Shetlandeilanden moet reizen.' Nadat hij het leven niet echt ziet zitten, na een scheiding en onmogelijkheid om met zijn dochter om te gaan, gaat hij welgemoed op reis. maar hij komt zichzelf alleen maar tegen.