7
|
![]() Anja is de moeder van Anouschka, maar ze kan niet voor haar zorgen. Anouschka woont bij haar vader. Ze doet, Anja dus, haar uiterste best om haar dochter 'terug' te krijgen, maar slaagt daar niet in. Haar dochter doet meer voor haar dan andersom. Tussendoor lees je van alles over de traagheid van de bureaucratische zorginstellingen via verslagen, ingesproken stukken aan de GGZ en mailtjes en appjes. Niet om vrolijk van te worden en op de eigen werkelijkheid gebaseerd. |
7
|
![]() Min of meer autobiografisch verhaal over de geschiedenis van de mijnsluiting in Limburg. Mooi beschreven, met veel herinneringen, goede en slechte. Zeer leesbaar! |
5
De geschiedenis van mijn sexualiteit
(Autobiografie)
Geschreven door Sofie Lakmaker, gelezen op 13-5-2021 |
![]() Niet zo aantrekkelijk voor mij, misschien door mijn leeftijd, maar deze mevrouw, die inmiddels een meneer is (Tobi Lakmaker) schrijft mij iets teveel over de plattitudes van het lesbisch zijn. Al met al niet negatief, begrijp me niet verkeerd, maar wel oppervlakkig en persoonlijk. |
8
|
![]() Mooie herinneringen aan het leven van en met zijn vrouw Emma. Een zelfstandig type, die altijd bewust afstand nam van haar man en met wie het ongelooflijk treurig eindigde. Daarom schreef hij ook dit boek, dat zeker waardering verdient. |
6
|
![]() Tja, dit is een van de mindere boeken van Isabel Allende, al leest het ook weer heel makkelijk weg. Eigenlijk is het ook geen roman, maar een soort autobiografietje met trekken die ze zelf meent te hebben. Niet voor niets staat er op de voorkant 'Mijn leven als moeder, vrouw, feminist'. Maar eigenlijk is het een beetje bij elkaar gezocht, er zit geen echte lijn in. Meer voor de verzameling dan voor het leesgenot. |
9
|
![]() Deel 3 van de Kopenhaagse trilogie en even mooi (en tragisch) als de andere twee delen. Dit keer is de afhankelijkheid bedoeld als afhankelijk van drank en drugs. Niet om vrolijk van te worden, maar wat schrijft ze mooi en sober! Met af en toe een vleugje ironie, zelfs humor, maar meestal kort en bondig. Schrijven is het enige waarvoor ze geleefd heeft. Prachtig. |
9
|
![]() Deel 2 van de trilogie over het leven van Tove Ditlevsen, het is een prachtig boekje! Zonder veel omhaal van woorden schrijft ze haar herinneringen, haar kans om te overleven in een wereld waarin ze alleen maar houdt van schrijven. Dat lukt haar ook, maar vraag niet ten koste waarvan. Prachtig kleinood! Onbegrijpelijk dat het pas nu vertaald is. Deel 3 ligt al klaar! |
6
|
![]() Niet slecht, het verhaal over haar 'Leven met een erfelijk Alsheimergen' zoals de ondertitel luidt. Ik zou het dan ook liever zien als een verslag (dus non-fictie) over haar ervaringen en herinneringen aan de strijd die haar moeder (en haar familie) leverde. Dat gekoppeld aan haar eigen bevindingen is al meer dan genoeg. Eigenlijk hoeven daar haar persoonlijke omstandigheden, liefdesrelaties en dat soort dingen, niet aan toegevoegd te worden. |
7
|
![]() Over de laatste jaren van haar ouders. In de NRC schreef ze er ook af en toe over, nu zijn deze colums verwerkt tot een volwaardige roman. Niet alleen de laatste jaren van haar ouders komen aan bod, ook het verschil in geloof: de vader is dominant en bevindelijk bijna, de moeder is 'weggelopen' en vijftien jaar weggebleven (en niet gelovig). Nu wonen ze weer bij elkaar in een verzorgingstehuis. Moeder is licht dementerend, vader blijft volhouden dat hij nergens last van heeft en onderneemt van alles. En blijft een soort dominante organisator. Dat een gelovige is overgestapt naar het katholicisme is voor hem onbegrijpelijk. Zeer leesbaar, dit verhaal over gescheiden ouders die na vijftien jaar weer min of meer bij elkaar zijn. |
7
De weg naar Cliffrock Castle
(Autobiografie)
Geschreven door Josephine Rombouts, gelezen op 10-9-2020 |
![]() De ouders van Raaf en Wolf (twee zonen) raken in de knoop met het Nederlandse onderwijssysteem en besluiten naar Schotland te verhuizen omdat daar geen leerplicht is. Ze komen terecht op een soort ecologisch verantwoorde leefgemeenschap, maar daar gaat het niet zo goed mee. Zeker niet als de (merkwaardige) leidster Marianne plotseling overlijdt. Ze zoeken een andere plek en vinden die vlakbij Cliffrock Castle. De jongens gaan naar school, het begint te lijken op een min of meer normaal bestaan. Opnieuw een prettig leesbaar boek! |