Gefilterd op genre 'Verhalen'.
Resultaat 1 tot 10 van in totaal 200 gevonden boeken.

Een mooie verhalenbundel. Meestal houd ik niet zo van verhalen, maar deze zijn subtiel en mooi genoeg. Echt iets om elke avond eentje te lezen en tot je door te laten dringen. 'Zonder ons is er geen muziek' is er zo een, een van de verhalen dus. Eenzaamheid troef, herkenbaar. Van Peter van Kerkhof gekregen. Een paar verhalen las ik in Spanje, dat gaf nog een extra dimensie. 

Eigenlijk is dit een kleine roman, die bestaat uit verhalen. Verhalen met als thema schuld, uiteraard over de tweede wereldoorlog en daarna, vreselijke verhalen die toch iets met elkaar te maken hebben. Claudel probeert aan het einde nog een uitleg te geven en daar slaagt hij gedeeltelijk ook in. Het is maar een kort boekje, maar je blijft erover nadenken.

De ondertitel luidt 'Louter onvergetelijke bijzaken' en bijzaken lijken het op het oog ook te zijn. Van Zomeren is een goede schrijver, ik heb veel van hem gelezen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik hier toch wat moeite mee had. Het zijn allerlei op het oog losstaande waarnemingen, gedichten, notities, stukken tekst die hout snijden, maar ook stukken waar ik geen touw aan vast kan knopen. In die zin is Hooiberg een goed gekozen titel, want je zoekt je suf naar de speld. Zelf zegt hij: "Bij zo'n boek stel ik me voor dat iemand het leest en zo vrij is om te zeggen: Koos, wat heb je een ráár boek geschreven - en dan ben ik intens tevreden'. Nou, tevreden kan hij zijn. 

Weer een mooi boekje van Wieringa. Het blijft alsof hij naast je zit en het verhaal vertelt. Over zijn moeder en zijn jeugd, gaat het vooral in deze bundel. Op een mooie wijze brengt hij de strijd die hij met zijn moeder voerde in beeld, terwijl daar tegenover zijn liefde voor zijn moeder staat. Dat ze stierf aan borstkanker en koos voor een alternatieve behandelwijze, was voor Wieringa een hard gelag. Hij blijft spreken over zijn moeder als de vrouw, die hem tot zijn twaalfde grootbracht en met wie hij - ondanks het feit dat ze reisde en trok en verschillende vrienden, minnaaars en echtgenoten had - altijd een toch goede relatie heeft onderhouden. 

Achterflap: 'Dit zijn de avonturen van een hotelburger en een onvermoeibare reiziger. Op de Oekraïense steppe wordt Tommy Wieringa tot honorair kozak geslagen, in Wenen vindt hij een illustere dubbelganger die naamloos door de geschiedenis werd toegedekt en in een woestijnklooster waant hij zich de valse bruid van Jezus. De reis voert langs muzen en minnaressen, gaat te paard, per schip en in gammele vliegtuigjes'. En wat meer zegt - voor mij althans - is dat je het gevoel hebt dat de schrijver naast je zit en voorleest uit deze prachtige verhalen. Mooi! 

Deze verhalenbundel kwam uit in 2015, het jaar ook waarin de schrijver overleed. Hartverscheurende verhalen soms eigenlijk, altijd over het nemen van afscheid, maar elke keer anders. Op een of andere manier kan hij goed, afstandelijk en tegelijkertijd melancholiek schrijven. Ook over zijn eigen 'afscheid'. 

Van oude huizen, de mensen die blijven, staat er als ondertitel op de voorkant van dit boek. Het zijn korte gesprekken met mensen, oude mensen uiteraard, die wachtend op de dood in hun eigen huis willen blijven. Dat levert boeiende verhalen op, over het leven dat ze grotendeels achter zich hebben. Soms oorlogsverhalen, meestal familieverhalen, verdriet, liefde, maar ook en vooral historische verhalen over hoe 'het leven' eruit zag. Meestal zijn het mensen die vroeger arm waren, een enkeling heeft het heel ver geschopt, allemaal blijven ze enigszins hangen aan het verleden. Achterkant van het boek: 'Achter afbladderende raamkozijnen of ouderwetse gordijnen leven ze, door de jaren heen bijna vergroeid geraakt met het huis waar ze geboren en getogen zijn, of introuwden [...] Ze bewerken de koude grond of schrijven 's nachts gedichten. De dood is dichtbij maar ze zijn springlevend, en wat er ook gebeurt: ze zullen nooit vertrekken.' Mooie verhalen!

Dit zou je kunnen lezen als een vervolg op My name is Lucy Barton dat ik eerder las. In dit boek komen namelijk degenen voor die ook in het vorige boek al pratend (roddelend?) tussen Lucy en haar moeder aan de orde kwamen: haar neef, haar vriendjes, haar familieleden, haar verleden. Maar het is nu enkele jaren later en in afzonderlijke verhalen, die met elkaar licht verbonden blijven door de schrijfster Lucy, die vroeger straatarm was, word je met je neus op allerlei onderliggende feiten gedrukt. Zo lees je hoe het eenieder vergaat, hoe ze in het leven staan, welke problemen ze tegen zijn gekomen en nog tegenkomen. Vooral ook over de meningen van mensen over elkaar. Het mooiste verhaal vind ik 'Zus', dat over Lucy zelf gaat, als ze haar broer en haar zus weer ontmoet. Je afkomst verloochent zich nooit, al lijkt het soms anders te zijn. Ook het laatste verhaal, over Abel (haar neef), die naar het theater teruggaat om de knuffel van zijn kleindochter op te halen, is prachtig. Niemand is gelukkig, maar niets is onmogelijk, zo blijkt. 

Drie novellen telt dit boek en de drie vertonen enige samenhang: water. Het eerste verhaal (Fleuve Sauvage) gaat over een toneelspeler (die graag Macbeth zou willen spelen) met een enorm drankprobleem. Hij meent daar vanaf te komen door de kano van zijn zoon te lenen en daarmee in de Ardennen een rivier af te zakken, wat hem niet echt lukt. Sterker nog: echt niet lukt. Het tweede verhaal (De reis naar de maan) gaat over een rijke jongeman (Julius) en een arme vlotter (Konrad) die uiteindelijk samen de Rijn afvaren op een vlot. De op de achtergrond spelende ontwikkelingen maken het verhaal alleen maar sterker. Het laatste verhaal (Pierre en Adèle) gaat over de tijdloze strijd tussen twee families (een katholieke en een protestantse) om hun land, dat doorsneden wordt door een rivier, die de grond steeds verlegt. Ze roepen de hulp in van Salomon, de (joodse) notaris, die er zijn levenswerk van maakt voor een oplossing te zorgen. Die komt er wel en niet. Het motto zegt genoeg: Er wird rein durch Feuer, Wasser, Luft und Erden. Het zijn prachtige verhalen, die recht doen aan de titel en waarin de schrijver nauwelijks waarneembaar is. Hij is in staat de verhalen in je geheugen te prenten, de zinnen zijn beeldend en mooi, de tijdloosheid is wonderschoon. Het boek heeft de ECI-literatuurprijs en de lezersprijs van 2016 gewonnen. 

Een buitengewoon aardig 'niemendalletje', deze korte berichtjes van Martine Bijl. Het zijn veertig kleine hoofdstukjes, waarin ze rustig en bekwaam, soms ironisch en altijd onderkoeld vertelt over haar jeugd, haar ouders (met name haar afstandelijke vader) maar ook over haar enthousiasme voor tuinieren - hindergroen = onkruid - en haar gevoelens voor Berend (Boudewijn), haar man. Haar hersenbloeding komt zijdelings aan de orde, in de inleiding en aan het eind. Dat ze teksten en liedjes kan schrijven, was natuurlijk bekend, deze verhalen samen zijn de moeite van het lezen waard.